Plinius die jongere

Plinius die jongere
Standbeeld van Plinius die jongere op die fasade van die Comokatedraal in noord-Italië
Gebore	Gaius Caecilius of Gaius Caecilius Cilo 61 n.C. Como, Romeinse Ryk
Sterf	112 n.C. Bithynia, Romeinse Ryk
Nasionaliteit	Antieke Romeins
Beroep	regsgeleerde, outeur en magistraat
Ouer(s)	Lucius Caecilius Cilo en Plinia Marcella

Gaius Plinius Caecilius Secundus, gebore Gaius Caecilius of Gaius Caecilius Cilo (61 n.C. – ca. 112 n.C.), beter bekend as Plinius die jongere, was 'n regsgeleerde, outeur en magistraat van antieke Rome. Plinius se oom, Plinius die ouere, het gehelp om hom groot te maak en bygedra tot sy opleiding. Op 24 Augustus van die jaar 79 n.C. was hulle beide ooggetuies van die uitbarsting van Vesuvius.

Jy sou die weeklag van vroue hoor, die gille van kinders en die uitroepe van mans; sommige het hul ouers aan hul stemme probeer eien, andere kinders, ander gades, en aan hulle stemme is hulle herken; sekeres het hul eie noodlot bekla, ander die ellende van hul families; daar was diegene wat – weens hulle vrees vir die dood – gebid het om te sterf. Vele het hul hande na die gode opgehef; meer nog was van oortuiging dat daar nêrens gode oor was nie, en dat die ewigdurende en finale nag van die wêreld aangebreek het.

– Plinius die jongere, Briewe, 16.20.14-15

Plinius is bekend om sy honderde behoue briewe, wat hooggeskat word as eietydse historiese bronne. Vele is aan die regerende keiser van die dag gerig, of aan prominente persoonlikhede soos die geskiedkundige Tacitus. Plinius was self 'n vername figuur, aangestel as keiserlike magistraat onder Trajanus (bewindstermyn 98–117 n.C.).^[1] Plinius is beskou as 'n betroubare en gematigde persoon, sodat hy opgang gemaak het deur 'n opeenvolging van keiserlik siviele en militêre aanstellings, die sogenaamde cursus honorum. Hy was bevriend met die geskiedkundige Tacitus, en die biograaf Suetonius het onder sy staf getel. Plinius het verder kontakte opgebou met verskillende ander welbekendes van sy tyd, insluitend die filosowe Artemidoros en Euphrates tydens sy verblyf in Sirië.^[2]

1. ↑ Julian Bennett, Trajan: optimus princeps – a life and times (New York & London: Routledge, 1997), bl. 113–125.
2. ↑ The Women of Pliny's Letters. Jo-Ann Shelton Routledge, 2013, ISBN 0-415-37428-6, ISBN 978-0-415-37428-6